Ağlatan Şiirler

yalnızlık

yine yalnız gecelerden biri
yüne içim hüzün dolu
yalnızlık kaplamış tüm evreni
gökyüzünde göz kırpan yıldızlar
hepside yalnız benim gibi
bir tiyatro degil m, i yaşam
bizlerde oyuncu
oynuyoruz rollerimizi oldugunca
bana düşen rolde
yalnızlık


“Kaderin ölümsüzlüğün acı düşmanı! Heoisini onlar düşünüyor b u alemde Özlem dolu ağlatıcı şarkıyı sesle... Kırılacak bir pılak söylüyor mikrofonda Az değil dünya üzerinden geçen asır Kimi? misafir ediyor dünya kendine Doldukça boşalıyor , ulaşılan yollar Umutlarımı topluyorum senelere Bitmez sevgileri gömüyorum kalbime Merhem olmuyor aç...”


İnsan Hayatı


Bir buğday tanesi insan hayatı,
Kaderle güneşlenen, suya gerek duymayan.
Nida zaman,zaman en karanlık kuytularda,
Fısıltılarla örülü bu gerçeği duymayan.

Topraktır insan hayatı,
Bin bir çeşit ağaç,bitki,ot çıkar.
Körelen bir bıçak yüzü ve paslı,
Beyinlerde tek düşünce, karşılıksız bir çıkar.

Bir ateş insan hayatı,
İşlevi aynı, bir zarar bir yarar doğru!
Küllenmiş sevgi, alev,alev kin,
Merhamet yol almış meçhule doğru.

Ölümdür insan hayatı,
Yaşanması gereklerle, yasaklarla dolu.
Kendi çizgisinde tadıyor her fani,
Kimi’nin bardağı boş,kimi’nin dolu.




<H1>BENİ AĞLATMA</H1>
Yalnızım kimsem yok ben bir mecnunum,
Sevgilim ağlayıp beni ağlatma.
Gözlerim yaşlıdır teselli et de,
Sakın ha! Ağlayıp beni ağlatma.
...
Sevgiye şefkate muhtacım muhtaç,
Gül oyna ne olur biraz neşe saç,
Misk kokan güllerden yap bana bir taç,
Yapamam deyip de beni ağlatma.
...
Sana bir sözüm var gül bahçesinden,
Teşrif et içelim aşk badesinden,
İlkbahar da öten bülbül sesinden,
Dinlemem deyip de beni ağlatma.
...
Boyun selvi gibi uzun ve ince,
Bakmamak elde mi seni görünce,
Unutamam seveceğim ömrümce,
Sevemem deyip de beni ağlatma.
...
Kırlarda koşalım uçarcasına,
Bir dere misali coşarcasına,
Cennet bahçesinde yaşarcasına,
Gülemem deyip de beni ağlatma...